Grunge: η μελαγχολία της αμφισβήτησης

Δυο δεκαετίες αργότερα, στα ’90s, η αντίδραση πήρε άλλη μορφή. Το grunge, με μπάντες όπως οι Nirvana και οι Pearl Jam, μίλησε για αποξένωση, κατάθλιψη και τον κυνισμό μιας γενιάς που μεγάλωσε σε έναν κόσμο φαινομενικής ευμάρειας αλλά υπαρξιακού κενού.

Η μουσική έγινε πιο βαριά, πιο σκοτεινή, αλλά το πνεύμα της αμφισβήτησης παρέμεινε. Το grunge δεν ήταν μια «γιορτή της οργής», αλλά μια εξομολόγηση: μια φωνή που έλεγε «δεν είμαι εντάξει, κι αυτό είναι εντάξει».

Hip-Hop: η φωνή του δρόμου

Παράλληλα, από τις γειτονιές του Bronx ως τα σημερινά παγκόσμια charts, το hip-hop απέδειξε ότι η μουσική μπορεί να είναι η πιο δυνατή πολιτική πράξη. Στίχοι για κοινωνική ανισότητα, ρατσισμό, φτώχεια αλλά και περηφάνια, αυτοπεποίθηση και επιτυχία, έκαναν το hip-hop τη γλώσσα των αποκλεισμένων.

Η trap, το drill και άλλα παρακλάδια συνεχίζουν αυτό το πνεύμα, με ήχους που εξελίσσονται αλλά πάντα κουβαλούν την ίδια ανάγκη: να ακουστεί η φωνή που αλλιώς δεν θα ακουγόταν.

Hyperpop: η αποδόμηση του τώρα

Κι αν το punk φώναζε με κιθάρες, η σημερινή γενιά φωνάζει με autotune και distorted beats. Η hyperpop, με εκπροσώπους όπως η SOPHIE, οι 100 gecs και μια στρατιά νέων καλλιτεχνών, είναι η μουσική της υπερβολής και της αποδόμησης.

Είναι γρήγορη, θορυβώδης, συχνά «υπερβολικά πολύ» για το αυτί που έχει συνηθίσει το ραδιοφωνικό pop. Αλλά αυτή είναι η ουσία της: μια ηχητική επίθεση σε ό,τι θεωρείται «κανονικό». Η hyperpop δεν θέλει να είναι ευχάριστη· θέλει να είναι ανατρεπτική, queer, φουτουριστική, και να φωνάξει ότι οι ταυτότητες και οι ήχοι μπορούν να είναι ρευστοί, ακατάτακτοι, απρόβλεπτοι.