Η ψυχολογία του χορού

Όταν χορεύουμε, δεν κινούμαστε απλώς. Αφήνουμε πίσω μας αναστολές και άγχος. Ορισμένα είδη, όπως η techno ή η pop, έχουν σχεδιαστεί ακριβώς για να δημιουργούν συλλογική εμπειρία, σε ένα club ή μια συναυλία, το beat δεν είναι μόνο ήχος, αλλά και η αίσθηση ότι είσαι κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου. Έτσι, τα τραγούδια αυτά γίνονται το όχημα που σε βγάζει έξω από το «εγώ» σου.

Κάτι ανάλογο βλέπουμε και στα ελληνικά festivals. Από τις πρώτες σειρές στα μεγάλα stages της Αθήνας μέχρι τα παραθαλάσσια beach parties, το κοινό συντονίζεται σε μια συλλογική εμπειρία κίνησης. Το ίδιο ισχύει σε ένα πανηγύρι, όπου το λαϊκό ρεπερτόριο βάζει το πλήθος σε κυκλικό χορό, μια εμπειρία εξίσου μαγική, αν και πολύ διαφορετική.

Όταν το σώμα προηγείται του μυαλού

Ίσως η μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι σε κάποια είδη μουσικής δεν χρειάζεται να σκεφτείς για να χορέψεις. Το σώμα σου το κάνει πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις. Και αυτή είναι η μαγεία: η μουσική που σε κάνει να κινείσαι είναι η μουσική που σε συνδέει με κάτι αρχέγονο, βαθύτερο, πέρα από τις λέξεις.

Τελικά, δεν είναι θέμα "καλύτερης" ή "χειρότερης" μουσικής. Είναι θέμα σύνδεσης. Κάποια είδη μιλούν πιο άμεσα στο σώμα, άλλα στο μυαλό. Και ο χορός είναι η στιγμή που τα δύο συναντιούνται, είτε με ένα απλό κούνημα του κεφαλιού σε ένα trap beat, είτε με έναν μοναχικό ζεϊμπέκικο στο κέντρο της πίστας.