Σε αυτό το σημείο έρχεται η τεχνολογία να χτίσει γέφυρες. Σε πολλές συναυλίες του σήμερα, δονητικά γιλέκα, γνωστά ως Vibrating Vests, μετατρέπουν τη μελωδία σε παλμούς στο σώμα. Τα κρουστά χτυπούν στο στήθος, τα έγχορδα απλώνονται σαν κύμα στην πλάτη, ενώ τα πνευστά γλιστρούν στους ώμους. Είναι σαν να «φοράς» τη μουσική, όχι να την ακούς. Και αυτό δεν είναι απλά μια πρακτική, είναι μαγεία.

Συναυλίες όπως εκείνη του Martin Garrix απέδειξαν πως η μουσική μπορεί να γίνει εμπειρία ολόκληρου του σώματος. Δάπεδα που δονούνται, τοίχοι που πάλλονται, backpacks που χτυπούν στον ρυθμό, μια ολόκληρη αρχιτεκτονική δόνησης που έχει ως στόχο φέρει κάθε θεατή, ακούοντα ή κωφό, στο ίδιο ρυθμό. Κάτι παρόμοιο είδαμε και στην Ελλάδα, όταν οι Coldplay έφεραν στο ΟΑΚΑ τα Vibrating Vests, δίνοντας την ευκαιρία σε κωφούς και βαρήκοους θεατές να ζήσουν την ίδια εμπειρία με δεκάδες χιλιάδες άλλους. Εκείνη τη βραδιά, η μουσική δεν ήταν μόνο ήχος. Ήταν κοινός παλμός που ταξίδευε από σώμα σε σώμα.  

Αλλά δεν είναι μόνο η τεχνολογία. Είναι και οι άνθρωποι. Οι διερμηνείς της νοηματικής στις συναυλίες δεν είναι απλώς μεταφραστές. Είναι καλλιτέχνες που χορεύουν με τα χέρια, με τα βλέμματα, με όλο τους το σώμα. Δεν αναπαράγουν απλά τις λέξεις, ζωγραφίζουν συναισθήματα, δίνουν μορφή στη μουσική. Στην Ελλάδα μια τέτοια εμπειρία πρόσφερε η Μαρίζα Ρίζου, σε συναυλία της στη Μονή Λαζαριστών, όπου η διερμηνεία στη νοηματική, μια πρωτοβουλία της Σχολής Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας σε συνεργασία με την Menta ART Events, έφερε τη μουσική πιο κοντά σε κωφούς και βαρήκοους θεατές