Αλλά ο ΛΕΞ δεν έμεινε εκεί.

Το 2014, όταν πολλοί πίστευαν πως το ελληνικό hip-hop είχε περάσει την ακμή του, έσκασε με το "Ταπεινοί και Πεινασμένοι". Όχι σαν comeback, αλλά σαν μια ήσυχη επανάσταση. Δεν φώναξε, δεν χρειάστηκε να το κάνει. Οι στίχοι του μιλούσαν για ανθρώπους που έπνιγαν τη φωνή τους κάθε μέρα σε εργοστάσια, σε γραφεία, στα παγκάκια. Όλα με ένα ύφος απλό, σχεδόν σπαρακτικά ανθρώπινο.

Το "2XXX " (2018) ερχόταν να επιβεβαιώσει πως ο ΛΕΞ δεν ήταν μια στιγμή, αλλά μια εποχή. Πιο ώριμος, πιο σκοτεινός, αλλά πάντα αυθεντικός. Τότε ήταν που τα live του άρχισαν να γεμίζουν. Όχι με «fans», αλλά με ανθρώπους που ένιωθαν ότι κάποιος επιτέλους έλεγε τη δική τους ιστορία.

Το πραγματικό σοκ, όμως, ήρθε με το "Μετρό" το 2022. Με παραγωγές που έμοιαζαν με soundtrack σε ταινία του Wenders στα Βαλκάνια και στίχους που σου έσφιγγαν το στομάχι, ο ΛΕΞ δεν απλώς «έγινε μεγάλος». Έγινε φωνή. Το Καυτανζόγλειο γέμισε με 30.000 ψυχές που τραγουδούσαν «είμαστε οι τελευταίοι που αγαπήσαμε τόσο βαθιά». Και κάπως έτσι, ένας ράπερ χωρίς καριέρα στο mainstream έγινε η πιο mainstream φωνή χωρίς να αλλάξει τίποτα.