Τα στοιχεία που παρουσιάζονται στο βιβλίο είναι αποκαλυπτικά. Σύμφωνα με έρευνα του 2022 από τη BBC DJ Jaguar, μόλις το 5% των club tracks που έφτασαν στα εθνικά charts του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν αποκλειστικά από γυναίκες ή non-binary καλλιτέχνες. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι λιγότερο από 1% των 200 κορυφαίων singles στο ραδιόφωνο κατά την περίοδο 2020-21 σε 12 ραδιοφωνικούς σταθμούς ήταν από γυναίκες και non-binary μουσικούς.

Η μελέτη "Fix The Mix" του 2023 εντόπισε αντίστοιχα για τις Ηνωμένες Πολιτείες, "οικτρά χαμηλούς αριθμούς" μη-αρσενικών ατόμων που εργάζονται σε ρόλους ηχητικής παραγωγής και μηχανικής. Μόλις το 3% των τραγουδιών του Billboard Hot 100 είχαν παραχθεί από γυναίκες σε διάστημα 12 μηνών.

Το βιβλίο αναφέρεται σε μύθους γύρω από το φύλο, την τεχνολογία και την πολιτιστική παραγωγή, εισάγοντας την έννοια της "βελτιωτικής εργασίας", με σκοπό την αναγνώριση της συνεχής και επιπλέον εργασίας που αναγκάζονται να κάνουν τα φύλα μειονότητας προκειμένου να πετύχουν. Η Parsley ορίζει αυτή την "βελτιωτική εργασία" ως "τη κρυφή, συνεχή προσπάθεια που απαιτείται απλώς για να σε πάρουν στα σοβαρά σε ένα λευκό, ανδροκρατούμενο περιβάλλον όπου αμφισβητείσαι, σου συμπεριφέρονται καταδεκτικά και αναγκάζεσαι συνέχεια να αποδεικνύεις την αξία σου".

Αυτό το δυναμικό τροφοδοτείται από αυτό που η συγγραφέας αποκαλεί "bro culture". Όπως εξηγεί: "Η bro culture αναπαράγει τον εαυτό της· αν τα δίκτυά σου περιλαμβάνουν μόνο άτομα σαν εσένα, αυτούς είναι που προσλαμβάνεις και τη μουσική τους παίζεις. Με τον καιρό, αυτό που θεωρείται 'καλή μουσική'  -βασικά αυτή των λευκών ανδρών- έρχεται να αντιπροσωπεύει όλη τη μουσική".