Κι αν πάμε ακόμα πιο πίσω, όχι πολύ, θυμάμαι πως άκουγα μουσική μόνο από CD που αγοράζαμε ή είχαμε στο σπίτι. Παίζαμε ξανά και ξανά τα ίδια μέχρι να πάρουμε καινούρια. Ή περίμενα τις γιορτές για να βρεθώ με τα ξαδέρφια μου, που μου έδιναν τα δικά τους CD (τα περισσότερα metal). Τότε, το μουσικό σου γούστο διαμορφωνόταν σχεδόν αποκλειστικά από τον κύκλο σου.

Σήμερα όμως, με ένα τυχαίο click, μια playlist ή μια πρόταση, μπορείς να ανακαλύψεις άπειρους καλλιτέχνες. Και το επισημαίνω, γιατί νομίζω πως αυτή η ευκολία έχει μπει στη ζωή μας smooth, σχεδόν αθόρυβα, και δεν την έχουμε εκτιμήσει όσο θα έπρεπε.

Κι αυτό είναι όμορφο. Γιατί ειδικά για τους μικρούς καλλιτέχνες, είναι πιο εύκολο από ποτέ να βγάλουν τη δουλειά τους εκεί έξω, όσο κι αν υπάρχει ανταγωνισμός. Θα μπορούσε αυτό να έχει αρνητική χροιά; Πιστεύω πως γνωρίζουμε όλο και λιγότερο για τους καλλιτέχνες, τα backstory των κομματιών και των συγκροτημάτων, σαν να μας νοιάζουν λιγότερο; Δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω, μπορεί να μην είναι και απαραίτητα κακό, αυτό ίσως είναι θέμα για άλλο άρθρο.