Υπάρχουν τραγούδια που δεν τα ακούμε ποτέ ολόκληρα. Όχι γιατί δεν μας αρέσουν. Αλλά γιατί πονάνε. Είναι εκείνα τα κομμάτια που κουβαλούν μια φωνή, ένα γέλιο, μια στιγμή, ενός ανθρώπου που δεν είναι πια εδώ. Δεν τα διαλέγουμε. Μας διαλέγουν. Όπως και οι αναμνήσεις.

Δεν χρειάζεται να παίζει δυνατά. Μπορεί να είναι ένα τυχαίο refrain στο ραδιόφωνο, μια μελωδία που περνά από δίπλα μας στο δρόμο, ή ακόμα χειρότερα, εκείνο το τραγούδι που κάποτε μοιραστήκαμε, τώρα να παίζει κανονικά σε κάποιο πάρτι. Κι εσύ να προσπαθείς να αναπνεύσεις.

Η μουσική θυμάται για εμάς

Το ανθρώπινο μυαλό έχει τρόπους να ξεχνά. Να προστατεύει. Να κλείνει πόρτες. Αλλά η μουσική; Δεν ξεχνά. Ένα κομμάτι μπορεί να είναι χρονοκάψουλα. Να σε πάει πίσω, χωρίς προειδοποίηση. Εκεί που γελούσατε στο αυτοκίνητο, με τα παράθυρα ανοιχτά και το volume στο 30. Εκεί που χορεύατε κουρασμένοι στο σαλόνι, με την κουζίνα ακατάστατη. Ή στο νοσοκομείο. Ή στο “αντίο”.