Όταν η μελωδία δεν ήταν απλώς τέχνη - αλλά πράξη.

Υπάρχουν τραγούδια που απλώς ακούς. Υπάρχουν κι εκείνα που νιώθεις. Που κουβαλάνε κάτι παραπάνω από ρυθμό - κουβαλάνε ιστορία, διαμαρτυρία, ελπίδα. Δεν είναι background μουσική. Είναι μπροστά. Είναι πολιτική, κοινωνική, ανθρώπινη.

Η μουσική, πολύ πριν γίνει playlist στο κινητό μας, ήταν τρόπος έκφρασης. Όπλο. Καταφύγιο. Ήταν το “όχημα” όσων δεν είχαν μικρόφωνο να μιλήσουν - και ξαφνικά, το είχαν. Κι όσο κι αν αλλάζουν τα είδη, τα trends και τα vibes, ένα πράγμα μένει ίδιο: η δύναμή της να ενώνει και να κινητοποιεί.

Από τη soul στη ραπ, κι από τους δρόμους στα charts

Δεν χρειάζεται να έχεις ζήσει τη δεκαετία του ’60 για να ξέρεις τι σημαίνει το “A Change Is Gonna Come” του Sam Cooke. Ούτε να έχεις περπατήσει σε πορείες για να νιώσεις το “Alright” του Kendrick Lamar. Η μουσική έχει αυτή την περίεργη δύναμη: σε βάζει εκεί, ακόμα κι αν δεν ήσουν.

Η soul και η gospel έδωσαν φωνή στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα στην Αμερική. Το punk έγινε φωνή εναντίον του συστήματος. Το hip-hop και το rap έφεραν την πραγματικότητα των γκέτο στα αυτιά του mainstream.

Κι όσο περνούν τα χρόνια, η πολιτική δεν φεύγει από τη μουσική. Απλώς αλλάζει beat.