Jul 22, 2025
Γιατί μερικές φορές, η μουσική είναι το μόνο που μας καταλαβαίνει.
Υπάρχουν φορές που δεν μιλάς σε κανέναν. Που τα μηνύματα μένουν αδιάβαστα, όχι επειδή είσαι απασχολημένος, αλλά επειδή δεν έχεις τη δύναμη να απαντήσεις. Που ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει, να γελά, να πίνει, να ερωτεύεται - κι εσύ είσαι απλά εκεί, να παρακολουθείς από μακριά.
Και μέσα σε όλο αυτό, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που ξέρεις ότι θα είναι εκεί:
Η μουσική.
Όχι σαν λύση. Όχι σαν παρηγοριά. Αλλά σαν συνοδοιπόρος στη θλίψη.
Σαν μια φωνή που δεν σε ρωτά “τι έγινε;”, αλλά σε κοιτά στα μάτια και λέει:
“Ξέρω.”
Ο χωρισμός δεν ακούγεται πάντα το ίδιο, αλλά πάντα ακούγεται
Η μουσική για τον χωρισμό δεν είναι “ένα τραγούδι”. Είναι φάσεις. Σαν κεφάλαια σε μια ιστορία που δεν τελείωσε όπως ήθελες, ή όπως άξιζες.
1. Η φάση του σοκ
Δεν έχεις κλάψει ακόμα. Είσαι μουδιασμένος. Παίζεις στο repeat το “I Know the End” της Phoebe Bridgers, και όσο κορυφώνεται, νιώθεις σαν κάτι μέσα σου να προσπαθεί να σπάσει, αλλά δεν το καταφέρνει.
Δεν έχεις αποδεχτεί τίποτα. Είσαι ακόμα εκεί, στη σκηνή που σταμάτησε το “εμείς”.
2. Η φάση του βυθίσματος
Τότε είναι που μπαίνει το “Liability” της Lorde. Δεν το ακούς, το κουβαλάς.
Μοιάζει σαν γράμμα που έγραψες στον εαυτό σου χωρίς να το ξέρεις.
Όταν σου λέει “I understand, I’m a liability / Get you wild, make you leave”, δεν νιώθεις θύμα, νιώθεις βάρος. Σαν να ήσουν εσύ το πρόβλημα. Κι ας μην ήσουν.
3. Η φάση της νοσταλγίας
Εδώ είναι επικίνδυνα. Γιατί μπαίνουν τα “χαρούμενα” τραγούδια. Εκείνα που χορέψατε μαζί. Που έπαιζαν όταν γελούσατε μεθυσμένοι στο δρόμο.
Το “Lover” της Taylor Swift μπορεί να σε διαλύσει όσο και το πιο μελαγχολικό τραγούδι, γιατί σε πηγαίνει πίσω. Και πίσω πονάει.
4. Η φάση της αποδοχής
Δεν έχεις σταματήσει να πονάς, αλλά πλέον σου επιτρέπεις να ζήσεις και με τον πόνο. Ακούς Frank Ocean, “Self Control”, και για πρώτη φορά δεν χρειάζεσαι εξήγηση.
Το “I'll be the boyfriend in your wet dreams tonight” δεν σε πονά, σε γαληνεύει.
Γιατί ναι, ήσουν κάποιος στη ζωή κάποιου. Και αυτό δεν είναι λίγο.
Μερικά τραγούδια δεν είναι απλώς μουσική. Είναι καταφύγιο.
Αυτά δεν θα τα ακούσεις στο ραδιόφωνο. Δεν τα χορεύεις. Τα ζεις.
Σου δίνω μερικά από αυτά, όχι γιατί είναι τα καλύτερα, αλλά γιατί ήταν εκεί όταν χρειαζόταν:
“Rosyln” – Bon Iver & St. Vincent
Όταν δεν θες να μιλήσεις. Μόνο να κρυφτείς κάπου ήσυχα.“Cigarettes After Sex – Apocalypse”
Μοιάζει με ανάμνηση που δεν ξέρεις αν ήταν δική σου ή αν την ονειρεύτηκες.“I Drink Wine” – Adele
Σαν να κάθεσαι με την Adele στο πάτωμα, μπουκάλι στο χέρι, και να λέτε αλήθειες που δεν είπατε ποτέ στο πρόσωπο που έφυγε.“The Night We Met” – Lord Huron
Μπορεί να σε καταστρέψει αν δεν προσέξεις. Αλλά μερικές φορές πρέπει να καταστραφούμε για να δούμε τι μετράει.
+ Μερικά ελληνικά τραγούδια που σε καταλαβαίνουν καλύτερα απ’ τον εαυτό σου:
“Μη μ’ αφήνεις έτσι” – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
“Πες μου ένα ψέμα να κοιμηθώ…”
Όταν ο χωρισμός είναι τόσο ωμός, που προτιμάς ένα ψέμα από την αλήθεια. Από τα τραγούδια που έχουν κάτι θεατρικά αληθινό, σαν να σε ξεγυμνώνουν.“Μ’ ένα σου βλέμμα” – Χαρούλα Αλεξίου
Όχι μόνο για τότε που ήσασταν μαζί, αλλά και για το μετά, όταν το βλέμμα του άλλου δεν σου ανήκει πια.“Δε μιλάμε” – Γιώργος Μαζωνάκης
Κλασικό. Όχι επειδή το ακούς στα μαγαζιά, αλλά γιατί περιγράφει το απόλυτο κενό μετά την απομάκρυνση.“Άδειο Δωμάτιο” – Ελεωνόρα Ζουγανέλη
Ο χωρισμός μέσα από μια εικόνα σιωπής. Ένα δωμάτιο άδειο, και όλα τα “μαζί” σου να αιωρούνται σαν σκόνη.“Δεν Έχω Χρόνο” – Παύλος Παυλίδης
Όχι τόσο κλασικό χωρισμού, όσο τραγούδι αυτογνωσίας μετά από έναν χωρισμό. Για τότε που λες: “Δεν έχω άλλο χρόνο να χαραμίσω σε αυτό που με σκοτώνει”.“Και τι ζητάω” – Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Αθάνατο. Γιατί τελικά, αυτό που πονάει είναι η απλότητα όσων ζητούσες – κι όμως δεν πήρες.
Μην χάσεις την επόμενη! Κάνε download το Mood για να είσαι πάντα ενήμερος για τις πιο hot συναυλίες.
