Στην εποχή των playlists, του shuffle και του skip, η μουσική έχει γίνει κάτι που συχνά γεμίζει το κενό: το κενό μιας διαδρομής, μιας δουλειάς, μιας μοναξιάς. Αλλά υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο να ακούς μουσική και στο να την αφήνεις απλώς να περνάει από δίπλα σου.

Το να ακούς πραγματικά μουσική σημαίνει να επιλέγεις να σταματήσεις για λίγο. Να βυθιστείς σε έναν ήχο, σε έναν στίχο, σε μια στιγμή που δεν είναι δική σου αλλά με κάποιον τρόπο γίνεται.

Η μουσική δεν είναι φόντο

Πόσες φορές έχεις αφήσει ένα άλμπουμ να παίζει χωρίς να θυμάσαι ούτε ένα κομμάτι μετά; Δεν φταις εσύ, ζούμε σε έναν ρυθμό που δεν αφήνει χώρο για προσοχή. Αλλά όταν δίνεις στη μουσική τον χρόνο της, κάτι αλλάζει. Ξαφνικά δεν είναι φόντο, είναι ιστορία.

Όπως όταν βάζεις το βινύλιο και ακούς τον ήχο της βελόνας πριν το πρώτο κομμάτι. Ή όταν κάθεσαι με ακουστικά στο σκοτάδι και δεν κάνεις τίποτα άλλο. Αυτές οι στιγμές δεν γεμίζουν τον χρόνο, τον μεταμορφώνουν.

Να ακούς σημαίνει να νιώθεις

Υπάρχουν τραγούδια που δεν μπορείς να ακούσεις “στο background”. Το “The Night We Met” των Lord Huron. Το “Self Control” του Frank Ocean. Δεν είναι ήχοι, είναι εμπειρίες. Όταν τα ακούς πραγματικά, δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Το να ακούς μουσική σημαίνει να επιτρέπεις σε ένα κομμάτι να σου μιλήσει. Όχι απαραίτητα να το καταλάβεις, αλλά να το νιώσεις. Και αυτή η σύνδεση είναι κάτι που δεν μπορεί να σου δώσει κανένα skip button.